ఒక మధ్యతరగతి వ్యక్తి ఆలోచనల ప్రతిబింబం

ఓ స్వర్ణతరంగాన్ని… ఓ పెద్ద మార్పును… ప్రజలు చెప్పుకునే ఆ తెలుగు ప్రగతిని నేను చేజార్చుకున్నానని అనుకున్నాను.

కానీ ఈ రోజు వెనక్కి తిరిగి చూస్తే, నిశ్శబ్దంగా శక్తివంతమైన ఓ విషయం అర్థమైంది:

నేను దానిని కోల్పోలేదు. నేను కూడా అందులో భాగమయ్యాను.

నేను మధ్యతరగతికి చెందిన వ్యక్తిని.

చిన్న గ్రామీణ కలలు… మధ్యతరగతి కష్టాలు.

చేతిలో సుద్దముక్క… ముందు నల్లబల్ల.

బహుశా టీచర్‌గా ఏదో కొద్దిగా సంపాదిస్తూ ఉండొచ్చు.

అలంకార హోదాలు లేవు… లింక్డ్‌ఇన్ టైటిల్స్ లేవు.

కానీ నాకు అంతకంటే గొప్పది ఉంది — ఆశ.

సామాన్యుడికి ఉచిత విద్యను అందించారని అంటారు.

మనకు ఐటీని తీసుకొచ్చారని అంటారు.

ఫీజు రీయింబర్స్‌మెంట్ ప్రారంభించారని అంటారు.

మెడికల్ కాలేజీలు తెచ్చారని అంటారు.

ఆ రోజుల్లో నాకు రాజకీయాలు గానీ, వాటి విధానాలు గానీ అర్థం కాలేదు.

కానీ నా చుట్టూ జరుగుతున్న మార్పులు నాకు కనిపించాయి.

మా దగ్గర జాబ్ ఫెయిర్లు జరిగాయి.

జనరల్ స్టోర్ పక్కన కంప్యూటర్ ఇన్‌స్టిట్యూట్లు తెరచుకున్నాయి.

నా కజిన్ తన స్టార్టప్ అవకాశాల కోసం క్రికెట్ ప్లాన్‌లు రద్దు చేసుకున్నాడు.

మా పక్కింటి రైతు బిడ్డ డాక్టర్ అయ్యింది.

నాకైతే ఈ మార్పు నన్ను వదిలేసిందని అనిపించింది.

కానీ లేదు… నేను దానిని నిశ్శబ్దంగా అనుభవించాను.

నేను జెండా పట్టుకోలేదు.

న్యూస్ పేపర్లలో కాలమ్స్ రాయలేదు.

కానీ నేను లక్షలాది మంది తెలుగు ప్రజల్లో ఒకడిని.

అవకాశం తలుపు తట్టినప్పుడు నిలబడినవాడిని.

మా షర్ట్లు పాతవైనా, మా ఆత్మవిశ్వాసం మాత్రం కొత్తది.

మేమే మా కుటుంబాల్లో

ఐడీ కార్డు ధరించిన మొదటి వ్యక్తులం.

ఇండక్షన్ ప్రోగ్రాంలకు హాజరైన మొదటి వ్యక్తులం.

బ్యాంక్ ఖాతాల్లో నెల జీతం పొందిన మొదటి వ్యక్తులం.

మేము వార్తలలో నిలిచేమనుషులు కాదు…

కానీ కథకు ఆత్మ మేమే.

కాబట్టి నేను దేన్నీ కోల్పోలేదు.

నేను నిశ్శబ్ద విప్లవంలో భాగం.

విద్య, మధ్యతరగతి పట్టుదల, కొంతమంది ధైర్యవంతులైన నాయకుల మార్గదర్శకత్వంలో

చిన్న గ్రామాల నుండి వచ్చిన వ్యక్తులు

ఈరోజు ఉన్నత స్థానాల్లో నిలిచారు.

“నేను చరిత్రను కోల్పోయాను అనుకున్నాను…

కానీ నేనే చరిత్ర”

రాసినవారు:

తెలుగు మధ్యతరగతి వ్యక్తి

(ఒకప్పుడు తాను కేవలం జీవిస్తున్నానని అనుకున్నవాడు…

కానీ నిజానికి చరిత్రకు సాక్ష్యం ఇస్తున్నవాడు.)

Be aware of the System

In today’s fast-paced world, one question quietly echoes in the minds of many: Am I truly living my life, or simply following a script written by a system I didn’t choose?

Look closely, and you’ll see how the organized industry and market-driven machinery has slowly crept into every corner of our lives — deciding how we work, how we live, and even how we think.

Jobs were once meant to support our living. But now, for many of us, jobs define our entire existence. We wake up with a notification, not with sunlight. Our meals depend on meetings. Weekends feel like extended weekdays. Work has stopped being just a part of life. Instead, life itself is now scheduled around work. Time is no longer ours — it belongs to the system we serve.

Our choices as consumers are no longer purely our own either. Brands don’t just sell products anymore; they sell dreams, status, and identity. A phone isn’t just a phone; it’s a symbol of success. A vacation isn’t rest; it’s something to display online. Even our daily purchases are influenced by subtle psychological nudges. Between ads, influencers, and algorithms, we are constantly being told what to desire. It might seem like freedom, but it’s actually engineered persuasion.

Within workplaces, the individual has slowly been reduced to a unit. People are now called “resources.” We are measured, managed, and optimized. Our worth is tied to performance metrics, not to the honesty of our effort or the sincerity of our intentions. This isn’t about contribution anymore. It’s about constant comparison and competition.

Even our personal lives seem to be dictated by market expectations. Education choices are driven by package potential. Marriage decisions depend on employment stability. Parenting often revolves around how early children can learn coding or get ahead in a system that never slows down. Our dreams aren’t always our own anymore. They are shaped by trends, ads, and social pressure.

Big companies and platforms have also learned how to use human values as marketing tools. Causes like mental health, climate change, or gender equality are turned into ad campaigns. Messages that should come from compassion are often driven by strategy. What was once meaningful has become a matter of image management.

Most importantly, our thoughts themselves are no longer free. Algorithms shape the information we see, the posts we like, and the opinions we form. We are shown what to believe, what to get angry about, what to support, and what to ignore. This is no longer the age of information. It is the age of influence. And in this game, our attention is the currency.

Still, it would be unfair to say that everything about modern systems is harmful. They do bring opportunities, innovation, and global connection. But without awareness, the convenience they offer slowly turns into control. When performance replaces purpose, our sense of self quietly fades.

So, what can we do? The answer begins with awareness. When we recognize the hidden influences around us, we take the first step back toward freedom. We must learn to set boundaries. Work is part of life, not the whole of it. We can also choose to live with less, but with more meaning. We must remember that we are not our job titles, or our possessions. We are people. And most importantly, we need silence. A few moments away from screens and noise can bring back clarity.

If we don’t build our own beliefs, someone else will rent our mind to sell theirs. Let the industries run their business. But let them not own our soul. Because real freedom is not in quitting our job. It’s in reclaiming our inner compass.

Why Do Humans Crave Dominance!

  From ancient times to the modern world, the desire to dominate has shaped human behavior in many ways. Whether in personal relationships, workplaces, or global politics, this trait continues to influence how people act and interact. But why do humans seek dominance? The answer lies in a combination of biology, psychology, evolution, and social conditioning.

 

#Biological Roots: Dominance and Survival

-->In early human societies, dominance often meant better chances of survival. Those who were stronger or more assertive had first access to food, shelter, and mating opportunities. Over time, this behavior became a survival trait. As a result, our brains evolved to reward such behavior, making dominance feel natural and even pleasurable.

  

#The Psychological Need for Control

-->Humans have a deep need for stability and predictability. When people feel in control, they feel safer. Dominance can provide this sense of control. It also supports a person's sense of identity and self-worth. When individuals feel they are respected or listened to, it confirms their importance in a group or society.

  

#Ego and Insecurity

-->Sometimes, the desire to dominate does not come from strength, but from insecurity. People who feel powerless may try to control others to feel important. In such cases, dominance becomes a defense mechanism—a way to protect the self from fear or emotional pain. These behaviors may appear aggressive or competitive on the outside but are often rooted in a fear of being ignored or overpowered.

#Influence of Society and Culture

-->Modern society often links success with power and control. From a young age, children are taught to be competitive, to win, and to lead. As they grow, these lessons shape how they see themselves and others. Leadership becomes associated with dominance, even though true leadership often depends more on empathy and understanding.

  

#Not Everyone Seeks Dominance

-->It is important to understand that not all humans are driven by dominance. Many people are naturally cooperative and prefer peaceful interactions. They may avoid control but still have a strong influence on others through calmness, kindness, or wisdom. Their power is quiet, but it is no less real.

  

#Conclusion: Understanding the Desire for Power

-->The desire to dominate is neither completely good nor completely bad. It can lead to leadership, protection, and progress. But it can also result in fear, conflict, and harm when driven by ego or insecurity. The key lies in understanding why a person wants power and how they use it. True strength often lies not in control, but in self-awareness and responsibility.

మోతాదు గారు: ఊరు నమ్మిన మనిషి

                      ఆయన పేరు ఊరందరికీ అంతగా తెలిసి ఉండకపోవచ్చు. కానీ ఆ ఊరిలో "మోతాదు గారు" అంటే తెలియని వారుండరు. 

          తండ్రి నుండి వారసత్వంగా అందిన ఆ ఉద్యోగ బాధ్యతను మోతాదు గారు ఓ ఆధ్యాత్మిక సేవగా మార్చుకున్నారంటే అది అక్షర సత్యం, అతిశయోక్తి కాదు.

ఆ రోజుల్లో మీసేవ లేదు, మొబైల్ డౌన్‌లోడ్‌లు లేవు. ఒక్క కుల ధృవీకరణ పత్రం కావాలంటే పదులసార్లు కాళ్లరిగేలా తిరగాలి. ఓ పింఛను పాస్ కావాలంటే పది మంది సిఫారసులు కావాలి. రేషన్ కార్డులో ఓ చిన్న అక్షర దోషం సరిచేయాలంటే, ఆ ఫైలు వెంట కాళ్లు బొబ్బలెక్కినా వదిలిపెట్టకుండా తిరగాలి. ఆ కాలంలో, ప్రజల భవిష్యత్తుకు, వారి రోజువారీ అవసరాలకు మధ్యలో ఓ దృఢమైన సేతువులా ఉన్నది– ఆయనే మోతాదు గారు.

ఏ అవసరం వచ్చినా... ఆదాయ ధృవీకరణ పత్రం కావాలా? నివాస ధృవీకరణ పత్రం కావాలా? పుట్టిన పిల్లకు జనన ధృవీకరణ పత్రం కావాలా? ఇంటికి కొత్తగా రేషన్ కార్డు తెప్పించుకోవాలా? ఓ వృద్ధుడికి పింఛను మంజూరు కావాలా? జాబితాలో ఎవరి పేరు అయినా తప్పిపోయిందా? ఎవరికైనా ఓటు కావాలా? – ఏ సమస్య వచ్చినా, ఊరిలో ప్రతీ నోటి నుండి వెలువడే మొదటి మాట అదే, "మోతాదు గారి దగ్గరకు వెళ్ళండి!"

ఆయనకు అధికారులకంటే ఎక్కువ గౌరవం ఉండేది. ఊరిలో మున్సబున్నా, కరణం ఉన్నా, ఆర్‌.ఐ. ఉన్నా, చివరికి ఎమ్మార్వో ఉన్నా, వారి దగ్గరకు వెళ్లాలంటే భయం. వారికి వీరెవరో సరిగ్గా తెలియదు, వీరికి వారెవరో సరిగా తెలియదు. కానీ మోతాదు గారు? ఎవరైనా వస్తే, అది ఏ సమయమైనా, ఎన్నిసార్లైనా... ఆయన పెదవుల నుండి వచ్చే ఒకే ఒక్క మాట: "నాకు చేతనైనంత చేస్తా బాబూ."

ఆయన తలపాగా వేసుకుని, చేతిలో ఫైలు పట్టుకుని, ఎండను భరిస్తూ, వానలో తడుచుకుంటూ తిరిగేవారు. ఆయనకు ప్రతి ఫైలూ కేవలం కాగితాల కుప్ప కాదు – అది ఓ కుటుంబం ఆశ. ఒక్కోసారి తిరిగి తిరిగి వచ్చినా పని అయిపోతుందో లేదో తెలీదు. అయినా సరే, వెనక్కి తగ్గడం తెలియని వ్యక్తి ఆయన. ఆఫీసుల్లో ఆయనంటే గౌరవం అణువణువునా నిండి ఉండేది. ఊరిలో ఒక్కసారైనా ఆయన సహాయం తీసుకోని ఇల్లు లేదంటే అతిశయోక్తి కాదు. "మోతాదు గారు ఉన్నారంటే పని అయిపోతుంది," – ఇది ఊరంతా నమ్మిన మాట, నిజమైన మాట!

ఈ రోజుల్లో చిన్నపిల్లలు సైతం చెబుతారు – "అప్లై చెయ్యి ఆన్‌లైన్‌లో!" "మీసేవాలో ఫిల్ చెయ్యి!" "డౌన్‌లోడ్ చెయ్యి!" కానీ వారికి తెలియదు – ఒక ధృవీకరణ పత్రం వెనుక ఓ జీవితం నిండిపోయి ఉంటుందని. పింఛను అంటే ఓ వృద్ధుడికి మందులు కొనుక్కునే డబ్బు. రేషన్ అంటే కడుపునిండే అన్నం. కుల ధృవీకరణ పత్రం అంటే చదువుకున్నవాడికి ఉద్యోగం. వాటన్నిటినీ, ఏ విధమైన స్వార్థం లేకుండా, ఓ వారధిగా నిలబడి అందించిన మానవతా మూర్తి మోతాదు గారు.

మా పొలాల లెక్కలు తెలియాలంటే వచ్చే సర్వేయర్‌కి మార్గదర్శి ఆయనే, పొలం సిస్తు కట్టాలన్నా ఆయన ద్వారానే, సంక్షేమ పథకాల వివరాలు కావాలన్నా అప్పట్లో ఆయనే దిక్కు. ఊరిలోకి ఏ అధికారి వచ్చినా వారికి ఆసరా ఆయనే. మా అందరివాడు.. మా మోతాదు గారు.

ఆయన ఇప్పుడు లేరు, ఆయన పేరు నోటి మాటల్లో లేదు – కానీ గుండెల్లో మాత్రం చెరిగిపోని జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోయింది. పేరు చెప్పకపోయినా, "మోతాదు గారు" అనే మాట వినిపించినప్పుడల్లా మనసు దానంతటదే తల్లడిల్లుతుంది. ఎందుకంటే – ఆయన ఊరి ఉద్యోగి కాదు. ఆయన ఊరంతా నమ్మిన మనిషి!

Guntur – Not Just a Destination, But a Journey

Thousands pages of history, but this a glimpse and a small tribute...

Today, Guntur is famous for its fiery red chillies. But if you pause, really pause, and let the breeze touch your face, you'll hear echoes — soft, ancient, proud — of monks chanting, of soldiers marching, of students dreaming. This isn’t just a city. It’s a living memory.

It all began near the banks of a sacred river…

Long before traffic lights and coaching centers, this land was home to peace. Amaravati, just a whisper away from Guntur, was once a grand center of Buddhist thought. Stone stupas rose high, scholars gathered under mango trees, and the air carried nothing but silence and wisdom.

Dynasties came and went, some leaving behind poetry, others palaces. But this land always remained more rooted in its people than in its rulers.

A hill, a fort, a view that saw centuries pass…

Somewhere in the countryside, high upon the rocks, an old fort still looks down on the plains. It once guarded the region, watched over battles, protected people. Now it stands in ruins, but the pride in its stones hasn’t faded. If you sit quietly there, you might feel the footsteps of time itself.

Guntur never needed a crown to feel royal.

When empires from far lands extended their hands southward, Guntur became a place of trade and trust. Tobacco, cotton, and later, chillies — they all passed through the markets here, spiced with the honesty of the farmers and the skill of the merchants.

Then the trains came. And schools. And rebels with dreams.

The British laid tracks. Built schools. Opened courts. But they couldn’t contain the spirit of the people. This region gave birth to many who raised their voices, who walked barefoot in freedom marches, who believed in a free tomorrow.

After independence, Guntur didn’t rush. It grew.

It quietly built classrooms and colleges. Its streets filled with the sounds of students, of debates, of ambition. Agriculture flourished. Coaching centers bloomed. And the red-chilli markets turned into Asia’s pride.

And now?

The scent of mirchi bajji still floats in every corner of city. The bells of college first periods still ring sharp in the morning air. In the backdrop, the old town blends gently with the new dream of Amaravati — a future city taking root near Guntur’s age-old soul.

Guntur isn’t loud. It’s deep.

It’s not just where you are — it’s where you’ve come from.

The Last Watch at Kondaveedu

— A story set in the 17th century, as the winds of change blow over the Kondaveedu hills…

---

The year was 1670.

From the crumbling ramparts of Kondaveedu Fort, old Veeranna, the last loyal sentry of the Kingdom lineage, stood with a hand shielding his eyes from the golden dusk. The once thunderous stronghold that had echoed with the footsteps of kings and warriors now whispered only to the wind.

He had grown old here—born within these stone walls, trained by his father in swordplay, and once rode with the soldiers who guarded the fortress boundaries. But now, all that remained were broken bastions, dry wells, and moss-covered stones that had forgotten the rhythm of marching boots.

---

Far below, in the distance, Guntur was stirring.

Veeranna squinted to spot smoke rising from chimneys, carts wheeling in grain, and markets buzzing with life. A city of trade, of language, of movement. A place where gold changed hands more swiftly than swords were drawn.

“This is where kings now rule from… not from above, but amidst the people,” he muttered, almost in pain.

---

To the north, whispers came from the banks of the Krishna River. The temple bells of Amaravati floated through the wind, not in defiance, but in peace.

Monks walked silently by the stupa’s ruins, and new shrines were being built with grants from the authorities. Amaravati had become a place where scrolls mattered more than swords, where blessings mattered more than blood.

---

One evening, a young messenger from Guntur climbed the fort steps.

“Sir Veeranna,” the boy said, “The governer sends word. There is no need to guard the hill anymore. Kondaveedu is to be left… as a monument.”

Veeranna simply nodded. No anger. No sorrow. Just the weight of watching time pass, helplessly.

He turned around, his palm brushing the ancient wall where once a proud flag of the a kingdom had flown high. He whispered:

“We were the eyes of the kingdom… but now, they look elsewhere.”

---

That night, under the stars, Veeranna left the fort quietly. No fanfare. No farewell. Just footsteps fading into history.

The Kondaveedu Fort stood still, cloaked in silence — a warrior gone to sleep, while Guntur and Amaravati rose to speak the language of the future.

---

🌿 And thus, the fort became a memory…

But a proud one, resting on a hill, gazing forever at the land it once ruled.

- Jai Telugu Talli 🇮🇳

I Thought I Missed It… But I Was It

— A Reflection of a soul from the Middle Class---

I thought I missed it.

The golden wave… the big change… the Telugu rise that people talk about.

But today, as I sit back and reflect, I realize something quietly powerful:

I didn’t miss it.

I was it.

---

I was the soul from the Middle Class.

Small-town dreams. Middle-class struggles.

A chalk piece in hand, blackboard in front,

maybe earning something as a teacher…

No fancy labels. No LinkedIn titles.

But I had something bigger — hope.

---

They say they gave free education to the common man.

They say they brought IT to us.

They say they started fee reimbursement.

They say they brought medical colleges.

Back then, I didn’t understand politics or policies.

But I saw the changes around me.

---

I saw job fairs happening near us.

I saw computer institutes opening next to General Stores.

I saw my cousin cancel his cricket plans because he got an opportunity for his startup.

I saw my neighbor’s daughter, a farmer’s child, become a doctor.

---

And I thought I missed the revolution?

No… I was quietly living it.

---

I didn’t carry a flag.

I didn’t write newspaper columns.

But I was one of those lakhs of Telugu people

who stood up when opportunity knocked —

even if our shirts were old and our confidence was shy.

---

We were the first in our families to wear ID cards.

To attend induction programs.

To get monthly salaries into bank accounts.

We were not the headline-makers.

But we were the soul of the story.

---

So no — I didn’t miss anything.

I was part of a silent revolution,

powered by education, middle-class grit, and a few bold leaders

who believed that even a soul from a small town

deserves a fair shot at greatness.

---

“I thought I missed history…

But I was history.

Just a drop in a wave of dreamers.

Telugu. Ordinary. Glorious.”

---

🖊️ Written by: A Proud Telugu Middle Class Soul

(Who once thought he was just surviving… but was actually witnessing history.)

Patience & Attitude

 "Two things define you. Your patience when you have nothing, and your attitude when you have everything"

I am raising mine

 

అర్థాలే వేరులే

 ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే

అర్థాలే వేరులే అర్థాలే వేరులే

అర్థాలే వేరులే అర్థాలే వేరులే 

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే 

అలిగి తొలగి నిలిచినచో

చెలిమి జేయరమ్మనిలే

అలిగి తొలగి నిలిచినచో

చెలిమి జేయరమ్మనిలే

చొరవ జెసి రమ్మనుచో

మర్యాదగ పొమ్మనిలే

చొరవ జెసి రమ్మనుచో

మర్యాదగ పొమ్మనిలే

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే 

విసిగి నసిగి కసిరినచో

విషయమసలు ఇష్టమనిలే

విసిగి నసిగి కసిరినచో

విషయమసలు ఇష్టమనిలే

తరచి తరచి ఊసడిగిన

సరసమింక చాలనిలే

తరచి తరచి ఊసడిగిన

సరసమింక చాలనిలే 

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే

ఆడువారి మాటలకు అర్థాలే వేరులే